Mijn jongste is 8 jaar. Ik liet hem het plaatje zien en vroeg hem “Wat zie je”?
– Mà-ham, dûh…, een 6 natuurlijk!
> Een 6? Hoezo? Leg eens uit?
Hij keek me aan en verwachtte een grap met bijbehorende lach. Maar ik keek serieus en nieuwsgierig. Hij keek dus nog maar eens, wat langer.
– Oh nee! Het is een 9, mam
> Een 9? Hoezo? Leg eens uit, zojuist zei je nog “ik zie een 6…”
Een mooi gesprek volgde. Over wie van de mannetjes gelijk had. Of ze tegen elkaar moesten gaan schreeuwen om gelijk te krijgen. Hoe ze de ander hun kant van het getal kon laten zien. Het ging over open #durven staan voor de ander en mild zijn, over samen in gesprek blijven, over andere #perspectieven en dat je dan nieuwe dingen kon ontdekken. In kindertaal. Het was een zaadje dat ik plantte.
Het deed me denken aan de gesprekken met mijn #klanten. Want dan doe ik hetzelfde. Samen kritisch kijken naar #bedrijfsresultaten, hen uitdagen er anders naar te kijken. Ze voeden met nieuwe #zienswijzen waardoor ze andere mogelijkheden ontdekken over de #strategie, hun #teams, eigen handelen, #drijfveren en #persoonlijkeontwikkeling.
En ik vraag me af: ben ik nou de #coach van mijn zoontje of vervul ik een pedagogische rol bij mijn opdrachtgevers? Ach, het is maar hoe je het bekijkt!
